Πίσω από τους Υπεραμυντικούς Ανθρώπους

Ένας άνθρωπος που όταν είναι πολύ μικρός υπερφορτώνεται με ανησυχίες και συναισθηματικά βάρη που δεν αναλογούν στον ρόλο του, στην ηλικία του, στις ψυχικές του δυνάμεις, θα αποτύχει στο να εσωτερικεύσει τους γονείς ως μοντέλα που ''κατευνάζουν, παρηγορούν, και ηρεμούν''. Θα του λείπει το πρότυπο ''ηρεμίας'' που θα ταυτιζόταν με αυτό, και έτσι θα ήταν και αυτός με τη σειρά του σε θέση να ηρεμεί τον εαυτό του. Ελλείψει αυτής της εσωτερίκευσης μοντέλου, θα είναι συνέχεια σε μια υπερ-διέργερση γιατί ο κόσμος του μοιάζει απροστάτευτος, η πιθανότητα φωτιάς είναι εδώ , ενώ η πυροσβεστική αντιμετώπιση είναι ελλειμματική. Επίσης, είναι πολύ πιθανό να αντισταθμίσει για αυτό που συνέβαινε στην οικογένεια και από πολύ μικρός να πάρει ρόλο προστάτη ως προς άλλους πιο ''θυματοποιημένους'', ενώ στην ουσία, ο ρόλος αυτός είναι συναισθηματικά βεβιασμένος, γιατί ο ίδιος είναι ψυχικά ακάλυπτος. Έτσι,θα μάθει να είναι υπεραμυντικός, και υπερευαίσθητος σε επικείμενες απειλές. Το περιβάλλον του θα βιώνεται τις περισσότερες φορές εχθρικό, και θα είναι μια συνέχεια του σεναρίου που έζησε όταν ήταν μικρότερος. Ο κόσμος ήταν επικίνδυνος, και αυτό είναι μια αλήθεια που αν την προδώσει, είναι σαν να προδίδει τους γονείς του, την υπόστασή του, την ίδια την πραγματικότητά του.

Οι άνθρωποι αυτοί στην ουσία δεν ησυχάζουν ποτέ. Η ησυχία είναι προοίμιο ''κακής ανακοίνωσης''.Οι παύσεις εγκυμονούν κινδύνους,ενώ όσο είναι σε εγρήγορση, αισθάνονται ''ετοιμοπόλεμοι''. Μέσα από την θεραπεία ωστόσο, βιώνουν σταδιακά πως δεν εμπεριέχουν όλες οι στενές σχέσεις κινδύνους, και έτσι αρχίζουν τα θαύματα.