Η Τεμπελιά ως Ύπουλο Καταθλιπτικό Σύμπτωμα

πατώντας στην εικόνα, πάτε στην πρόταση του γιατρού!

Αυτό που νομίζουμε τεμπελιά μπορεί να είναι μία υποβόσκουσα Κατάθλιψη. Το άτομο από τότε που ήταν μικρό παιδί αισθάνεται ότι οι άλλοι αγνοούν τις ανάγκες του και έχουν μονίμως απαιτήσεις από αυτό, οι οποίες είτε το καταξοδεύουν ή είναι άξιες αποφυγής, γιατί διαισθάνεται ότι κανείς δεν απολαμβάνει να τις κάνει.

Αυτή η πεποίθηση, ότι πρέπει να υποστεί απαιτήσεις, εγκαθίσταται και υπεργενικεύεται στα ψυχικά τοιχώματα του παιδιού. Επειδή κάποια στιγμή γίνεται παγιωμένη συναισθηματική αντίδραση, εκδηλώνεται ακόμη και απουσία των γονιών ή εξουσιαστικών μοντέλων.

Φθάνει κάποιο σημείο, όπου ακόμη και χρονολογικά ενήλικο το άτομο σχεδόν προσωποποιεί κάθε δουλειά που πρόκειται να κάνει. Δηλαδή, η δουλειά που πρόκειται να γίνει ενσαρκώνει τις απαιτητικές ιδιότητες κάποιου προσώπου που ξέρει καλά, συνήθως των γονιών του. Έτσι, απέναντι σε ένα καθήκον, δεν αντιδρά σαν παράγοντας που έχει στη βούλησή του ένα πλάνο με αυτά που είναι να γίνουν, αλλά σαν παιδί που πρέπει ακόμα μία φορά να υποταχθεί στους καταπιεστικούς γονείς του.

Η σχέση γονιού δυνάστη και καταπιεσμένου ισχύει για πάντα, και αντί να είναι το άτομο που προσδιορίζει τις υποχρεώσεις του, αισθάνεται σαν δούλος που προσδιορίζεται από δουλειές που φαντάζουν σαν έμψυχες και μέσα τους έχουν διάφορα ήδη από ‘πρέπει’. Αυτή η ψυχική αντίδραση μπορεί να αυτοματοποιηθεί τόσο πολύ που το άτομο μπορεί να αντιδρά αρνητικά σε πράγματα που αν τα έκανε θα ήταν για καλό του. Η αντίδραση αυτή είναι μια καταθλιπτική παραίτηση, όπου το εξωγενές δεν υπάρχει γιατί πάντα αντικαθίσταται από την

βιωμένη εμπειρία.